Park Narodowy Tongariro

Story

Park Narodowy Tongariro – najstarszy park narodowy Nowej Zelandii. Został założony w 1887 roku. Zlokalizowany jest w centralnej części Wyspy Północnej. Obejmuje obszar 795,98 km².W 1993 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.HistoriaMaorysi przybyli na te tereny przed rokiem 1300 (możliwe, że pojawili się tutaj już w latach 600–800).Mananui był jednym z niewielu maoryskich wodzów, którzy odmówili podpisania traktatu Waitangi w 1840 roku i tym samym oddania suwerenności Koronie Brytyjskiej. W 1862 roku wodzem maoryskim został jego syn, Horonuku. W tym czasie występował napływ osadników europejskich na te tereny, którzy zaczęli hodować owce na tym obszarze. Horonuku, po omówieniu tematu z wodzami innych plemion maoryskich, zdecydował się wysunąć propozycję Brytyjczykom. Według niej Brytyjczycy mieli utworzyć park narodowy jako spadek dla narodu maoryskiego. Wyznaczony obszar miał być niedostępny dla osadników europejskich. Rząd brytyjski przystał na tę propozycję. Oryginalny akt darowizny został sporządzony w 1887 roku i podpisany przez Horonuku oraz Johna Ballance'a, pełniącego wówczas funkcję Ministra ds. Maorysów. Maorysi otrzymali w ten sposób obszar o powierzchni 2640 ha, składającego się z 3 małych okręgów wokół głównych szczytów. Był to zarazem pierwszy park narodowy w Nowej Zelandii oraz czwarty na świecie. Powierzchnia parku okazała się zbyt mała do efektywnego nim zarządzania, w związku z czym w kolejnych latach nastąpiły zakupy na dużą skalę gruntów przez Koronę Brytyjską. Kiedy w 1894 roku powstała specjalna ustawa o Parku Narodowym Tongariro, jego powierzchnia wynosiła już około 25 000 ha. Jednak raport z badania w 1904 roku mówił, że jego powierzchnia powinna być ponad dwukrotnie większa. Obecnie w granicach parku znajduje się niemal 80 000 ha ziemi.